Abah ni bukannya orang alim. Jahil. Ni le masalahnya masa kecik dulu tak nak belajar. Bila dah tua nyesal. Alhamdulillah ada juga rasa menyesal. Kalau masih tak rasa apa-apa tak tau la. Maka malam-malam terpaksalah abah pergi ke masjid-masjid atau surau-surau yang mengadakan kuliah-kuliah dan tazkirah agama.
Dapat le sedikit ilmu. Kata orang lebih baik daripada takde langsung. Kalau ditakdirkan mati pun, ada la hujah di hadapan Allah mati dalam keadaan sedang belajar. Lebih baik daripada mati dalam keadaan jahil tapi tak nak belajar. Lebih dahsyat lagi mati dalam keadaan tak nak belajar malah pulak benci kepada orang belajar dan majlis tempat orang-orang nak belajar.
Dengan sedikit ilmu yang Abah ada sekurang-kurangnya bolehlah Abah sampaikan kepada isteri dan anak-anak Abah. Biar anak-anak Abah lebih faham agama daripada faham benda-benda lain.
Kehidupan mendatang lebih mencabar. Abah tak mahu anak-anak Abah hanyut bersama gelombang kehidupan yang menggulung ganas tanpa mengenal erti kawan dan lawan.
Apa-apa pun ilmu itu lebih baik daripada harta. Dengan ilmu kita boleh menjaga harta sedangkan dengan harta kita tidak boleh menjaga ilmu.
Wallahhuaklam
No comments:
Post a Comment